زمینه و هدف: فن آوری بافت چربی به دلیل فراوانی و دسترسی آسان طی روند لیپوساکشن، منبع ایده آلی برای تهیه سلول های بنیادی مزانشیمی و تهیه داربست های طبیعی فراهم می آورد که موجب ترمیم و بازسازی مناسب بافت صدمه دیده نسج نرم می شوند. هدف این مطالعه جداسازی و تکثیر و شناسایی سلول های بنیادی از بافت چربی انسانی است.روش بررسی: برای انجام این تحقیق نمونه بافت استریل چربی از نواحی شکم و پهلوی بیماران جوان تهیه شد. با کمک آنزیم کلاژناز و سانتریفوژ مکرر، سلول های بنیادی بافت چربی جداسازی و کشت داده شد. تکثیر و چسبندگی سلول ها در کشت دوبعدی، شمارش سلولی با لام نئوبار انجام شد. سپس ماهیت سلول های بنیادی بافت چربی با به کارگیری روش فلوسایتومتری و بررسی مشخصات سطحی سلول ها و همچنین القای تمایز سلول ها به بافت استخوان و غضروف انجام شد.یافته ها: ماهیت مزانشیم بودن سلول ها، بر اساس بیان شاخص های CD90, CD105, CD166 و عدم بیان شاخص های رده خون ساز نظیر CD34, CD31, CD45 به وسیله تکنیک فلوسایتومتری تایید شد. رنگ آمیزی های هیستولوژیکی اختصاصی الیزارین رد و تولوییدن بلو به ترتیب تمایز سلول های بنیادی کاشته شده روی داربست را به سلول استئوسیت و غضروف تایید نمود.نتیجه گیری: هر چند در این تحقیق به مقایسه قدرت تکثیری و تمایزی این سلول ها در محیط داخل بدن پرداخته نشد، اما با توجه به نتایج ریخت شناسی، مطالعات فلوسایتومتری و تست های تمایزی به دست آمده می توان چنین نتیجه گیری کرد که جداسازی سلول بنیادی بافت چربی به روش به کار رفته در این مطالعه موفقیت آمیز بوده است و این سلول ها قابلیت استفاده در ترمیم بافتی را به روش پیوند خودی و یا غیر خودی خواهند داشت.

مقدمه و هدف: امروزه شدت و سرعت تولید در مرغان تخم گذار باعث بروز ناهنجاری‎های متعدد از جمله مشکلات استخوانی و اسکلتی شده است که زیان اقتصادی سنگینی را به‎دنبال دارد. انجام مطالعات روی سلول های بنیادی استحصال شده از مرغان تخم‎گذار می تواند باعث بهبود شناخت و درک ما از مکانیسم های تمایزی و مولکولی در سطح سلولی در این پرندگان شود. به‎همین منظور هدف از این مطالعه، استحصال سلول‎های بنیادی مزانشیمی از بافت چربی مرغان تخم گذار و کشت این سلول ها در شرایط آزمایشگاهی بود. مواد و روش ‏ها: در این تحقیق، سلول‎های بنیادی مزانشیمی طی شرایط استریل در محیط آزمایشگاه از بافت چربی احشایی مرغان تخم‎گذار (سویۀ های‎لاین w-36) جداسازی شد. سپس در شرایط محیط کشت استاندارد، سلول های موردنظر به‎وسیله تیمار با آنزیم کلاژناز از سایر سلول ها جدا شده بود. سلول‎های استحصال شده پس از چند بار سانتریفیوژ کردن و خالص‎سازی، در محیط کشت DMEM-F12 حاوی سرم جنین گاوی 10% کشت داده شد. در طول 21 روز، برای بررسی عملکرد سلول های جدا شده و توانایی رشد و تکثیر سلولی، روند رشد سلول‎ها و چگونگی تشکیل کلنی سلولی مورد ارزیابی قرار گرفت. سلول ها تا 14 بار با مورفولوژی طبیعی پاساژ داده شدند. برای بررسی سرعت رشد سلول ها این آزمون در پاساژهای 2، 4 و 8 تکرار شد تا کاهش توانایی رشد سلول ها با افزایش سن، مورد بررسی قرار گیرد. یافته‎ها:  حدود 3 الی 4 روز بعد از کشت، سلول های چسبیده 70-80 درصد فلاسک را پر کردند. میانگین روند رشد سلول‎ها در پاساژهای 2، 4 و 8 به ترتیب برابر 37/03، 60/92 و 101/42 درصد که نشان دهنده ارتباط، توانایی تکثیر و خود نوسازی سلول های بنیادی با سن آن­ها بود. بعد از گذشت 9 روز از کشت سلولی، تعداد کلنی‎های تشکیل شده از سلول های حاصل از پاساژهای 2 و 5 با غلظت های 175، 350 و 520 سلول در هر سانتی‎متر مربع پلیت 6 خانه‎ای به‎ترتیب برابر با 22، 62 و 84 کلنی بود. نتیجه‎گیری: نتایج این تحقیق نشان داد که سلول های بنیادی مزانشیمی استحصال شده از بافت چربی مرغان تخم‎گذار، توانایی حفظ خصوصیات بنیادی خود در طی تقسیمات سلولی متعدد را دارند و می‎توانند ساختار مورفولوژیکی و خصوصیات خاص خود از جمله عملکرد مربوط به رشد را حفظ نمایند.

مقدمه: سلول های بنیادی مشتق از بافت چربی قادرند به سلول های عصبی و گلیالی تمایز یابند. یکی از روش هایی که به واسطه آن می توان تعداد قابل توجهی سلول بنیادی/پیش ساز عصبی از تمایز سلول های بنیادی مشتق از بافت چربی به دست آورد روش کشت نوروسفر می باشد. در این فرایند سلول های بنیادی مشتق از بافت چربی تحت شرایط مناسب تکثیر یافته و تجمعات سلولی تمایز نیافته چند توانی به نام نوروسفر را ایجاد می کنند که قادرند به سلول های بنیادی/پیش ساز عصبی تبدیل شوند.مواد و روش ها: در این تحقیق سلول های بنیادی از بافت چربی ناحیه کشاله ران و پشت کلیه موش صحرایی جدا و پس از کشت با استفاده از روش تمایزی غیر مستقیم (کشت نوروسفر) به سلول های بنیادی/پیش ساز عصبی تمایز داده شدند. سلول های بنیادی مشتق از بافت چربی، نوروسفر و سلول های بنیادی/پیش ساز عصبی با روش ایمونوسیتوشیمی و RT-PCR ارزیابی شدند.یافته ها: سلول های بنیادی مشتق از بافت چربی نشان گرهای CD90، CD29، CD49d، CD44، CD105 و CD99 را بیان کردند اما قادر به بیان نشان گرهای CD106 و CD31 نبودند. به علاوه ژن های Nanog، Oct4 و Sox2 در این سلول ها بیان شد. نوروسفر و سلول های بنیادی/پیش ساز عصبی نشان گرهای Nestin ، NF-68 و NF-200 و ژن های Nanog، Sox2، NeuroD1، Oct4، Musashi1 و Nestin را بیان کردند. ژن MBP در این سلول ها بیان نشد.نتیجه گیری: به نظر می رسد روش تمایز غیر مستقیم جهت تمایز سلول های بنیادی مشتق از بافت چربی به سلول های بنیادی/پیش ساز عصبی موثر باشد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (pdf) مراجعه فرمایید.

هدف: مقایسه پتانسیل تکثیر و پیری سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از مغز استخوان و بافت های چربی ناحه اپیدیدیم و اپی کاردیوم موش صحرایی.طرح مطالعه: مطالعه تجربی.حیوانات: 10 موش صحرایی با نژاد ویستار.روش کار: سلول های بنیادی از بافت مغز استخوان و بافت چربی واقع در نواحی اپیکاردیوم و اپیدیدیم موش صحرایی جداسازی شد و با انجام چند پاساژ سلولی تکثیر گردید. برای تایید ماهیت بنیادی مزانشیمی سلول های جدا شده، از تمایز به سه رده استخوان، غضروف و چربی استفاده شد و سپس سلول ها از لحاظ فعالیت کلون زایی، مدت زمان دوبله شدن جمعیت سلولی و ویژگی های منحنی رشد مورد مقایسه قرار گرفتند. به علاوه، تعداد سلول های پیر با روش رنگ آمیزی بتا گالاکتوزیداز تعیین و گروه ها از این نظر با همدیگر مقایسه شدند. نتایج: سلول های بنیادی مزانشیمی حاصل از دو بافت چربی بطور معنی داری بیش از سلول های بنیادی مغز استخوان تکثیر شدند (P<0.05). سلول های بافت چربی اپیکاردیوم در مقایسه با سلول های اپیدیدیم از توان تکثیری بالایی برخوردار بودند. در رابطه با پیر شدن سلول ها در محیط کشت، درصد سلول های پیر در کشت سلول های بنیادی مغز استخوان بیش از دو گروه دیگر بود (P<0.05). اگر چه درصد سلول های پیر در کشت سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از بافت چربی اپیدیدیم بیش از درصد آنها در کشت سلول های اپیکاردیوم بود ولی تفاوت از لحاظ آماری معنی دار نبود. نتیجه گیری و کاربرد بالینی: روی هم رفته می توان نتیجه گرفت که سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از بافت چربی اپیکاردیوم موش صحرایی سلول های مناسبی برای مطالعات تجربی و پیش کلینیکی می باشند زیرا از توان تکثیر بالایی برخوردار هستند و درصد سلول های پیر در کشت آنها پایین است.

مقدمه: به منظور افزایش زیست پذیری سلول های بنیادی در محیط درونی بدن و با توجه به اثرات مشترک ضد التهابی و ضد آپوپتوزی سلول های بنیادی مشتق از بافت چربی انسان (human adipose derived stem cells (hADSCs و آستاگزانتین و توانایی عبور آنها از سد خونی مغزی، در این مطالعه اثرات آستاگزانتین بر بقا و تکثیر سلول های hADSCs با هدف دستیابی به یک مکمل در سلول درمانی بیماری MS، مورد بررسی قرار گرفت.روش بررسی: بعد از جداسازی سلول های hADSCs و بررسی CD مارکرها، این سلول ها به مدت 72 ساعت در محیط DMEM-F12 و در حضور غلظت های مختلف آستاگزانتین (1ng/ml)، (5 ng/ml) و (10 ng/ml) کشت داده شدند. نهایتا تکثیر و زیست پذیری سلول ها با استفاده از روش های Tryphan Blue و MTT مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: نتایج نشان داد که درصد بالایی از سلول های hADSCs، مارکرهای CD90 و CD44 و درصد پایینی از آنها مارکرهای سلول های خونساز را بیان کردند. بعلاوه میانگین درصد بقا در سلول های تیمار شده با 5 نانوگرم آستاگزانتین در مقایسه با سایر گروه ها به صورت معنی داری افزایش یافته است (0.04= P). نتایج تریپان بلو هم نشان داد که آستاگزانتین اثر قابل توجهی در تکثیر سلول های بنیادی دارد و میانگین تعداد سلول ها در گروه تیمار شده با 5 نانوگرم آستاگزانتین نسبت به گروه کنترل، به صورت معنی داری افزایش یافته است (0.03= P).نتیجه گیری: آستاگزانتین توانایی افزایش بقا و تکثیر سلول های hADSCs را دارد و از این ماده می توان در درمان های مبتنی بر سلول، در بیماری MS استفاده کرد.

مقدمه: دیابت شیرین نوعی اختلال متابولیک به علت اختلال در ترشح انسولین تخریب سلول های بتا، بنا به دلایل خودایمن، نکروز و مقاومت به انسولین است. اخیرا استفاده از سلول های بنیادی به عنوان یکی از روش های درمانی برای دیابت پیشنهاد شده است. سلول های بنیادی بافت چربی علت دسترسی آسان و نیز توان تکثیری بالا و رد ایمونولوژیک کمتر در این تحقیق مورد بررسی قرار گرفتند.روش بررسی: مطالعه از نوع تجربی- مداخله ای است. در این مطالعه سلول های بنیادی بافت چربی حاصل از عمل لیپوساکشن خالص سازی شده و پس از شمارش توسط لام نئوبار برای شناسایی و اثبات وجود سلول های بنیادی توسط فلوسایتومتری بررسی شدند. تعداد 16 عدد رت نژاد ویستار با وزن حدود 250-300 گرم توسط استرپتوزوسین با دوز  mg/kg 60دیابتی شدند و بعد از آن به صورت تصادفی به دو گروه هشت تایی تقسیم شدند. گروه دیابتی کنترل تحت تیمار با نرمال سالین قرار گرفتند و گروه تحت درمان، سلول های بنیادی جدا شده از بافت چربی به تعداد 1.5×106 را دریافت کردند. برای بررسی بهبود عملکرد در طول 25 روز پس از پیوند سلول ها هر روز یکبار قند خون رت ها توسط دستگاه گلوکومتر اندازه گیری شد.نتایج: بررسی نتایج حاصل از فلوسایتومتری حاکی از بیان درصد بالای 29CD و 90CD در مورد سلول های بنیادی مزانشیمی بافت چربی بود. همچنین بررسی قند خون رت های دیابتیک در طی دوره درمان نشان دهنده کاهش معنی دار (p=0.0001) قند خون در رت های گروه دریافت کننده سلول های بنیادی بافت چربی در مقایسه با گروه کنترل داشت.نتیجه گیری: نتایج به دست آمده بعد از تایید سلول های بنیادی جدا شده از بافت چربی با استفاده از آنتی ژن های سطح سلولی و تزریق آن به رت های دیابتی به طور معنی داری قند خون را کاهش داد.